ما در یک برهه زمانی بسیار حساسی هستیم. از یک سو خطر جنگ کشورمان را تهدید می‌کند و از سوی دیگر حاکمان جنایتکار هم میهنان ما را در بند میکشند. هنرمندان ما ، نویسندگان ما ، وکیل‌ها ، معلمان ، جوانان آزادی خواه ما را پشت میله‌های زندان نگاه میدارند ، به دار میکشند. ثروت ملی ما را به تاراج میبرند، بناهای تاریخی و باستانی ما را بی اهمیت میشمارند، تاریخ کهن ما را حذف میکنند جوانان ما را معتاد و کودکان ما را به کار خیابانی وا میدارند .
چه نشسته ایم ؟ منتظر چه معجزه ای هستیم ؟ کمک از سوی چه کسانی؟
شاید فراموشمان شده
خود ما آن معجزه هستیم ، خود ما آن کمک هستیم ، خود ما اگر بخواهیم, آنچنان قدرتی خواهیم داشت که میتوانیم به این کابوس پایان دهیم
تمامی مخالفین حکومت کنونی درد مشترکی دارند و این درد هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود . این درد مشترک را جلوی رو قرار دهیم و فقط با آن مبارزه کنیم . نه با یک دیگر.
ما ممکن است اختلاف سلیقه و عقیده داشته باشیم ولی اگر با دیده و فکر باز به قضیهٔ بنگریم, در حال حاضر دردمان یکیست . اینجا است که "مخالف" یا "دگر اندیش" مفهوم خود را از دست میدهد . ما همگی هم اندیش هستیم چون در اصل به آزادی ایران میاندیشیم
و تا زمانی که بتوانیم شرایطی را ممکن سازیم و بتوانیم آزادانه پای صندوق‌های رای برویم هم راه و هم هدف هستیم .
با نظر مخالف که مخالف دشمن مشترک ما نیز هست نباید مبارزه کرد ، ولی به جای آن باید جلوی یاس, ناامیدی و بی تفاوتی محکم ایستاد و با آن مبارزه کرد. نگذاریم افرادی که جلوی اتحاد ما را میخواهند بگیرند و نا امیدی و یاس را با خود به یدک میکشند افکار منفی و انرژی منفی خودشان را به ما منتقل کنند.
وقتی هدف مشخص باشد ، اتحاد ممکن میشود
امروز فقط اتحاد
پاینده ایران
ارتونیس ۳۰ آبان ۱۳۹۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر